Kolaż Joanny Szumacher W Łodzi możemy znaleźć ok. 200 rzeźb plenerowych, począwszy od tych kameralnych, znanych z parków i osiedli, przez rzeźby w średniej skali – jak „Czółenka” przed Dworcem Kaliskim czy „Kostka” przy ul. Żubardzkiej, aż po realizacje monumentalne – jak choćby iglica na Radogoszczu czy Pomnik Czynu Rewolucyjnego na Zdrowiu. Obrazują one historię w skali mikro i w skali makro – od rezolanowych odpadów z fabryki guzików, które po latach przyniosły miastu jego bodaj najbardziej rozpoznawalne rzeźby, po próby formowania pomnikami lokalnej tożsamości – co zawsze stanowi swoistą „konstrukcję w procesie”. Rzeźba plenerowa to nie tylko element estetyzacji przestrzeni publicznej. To złożony fenomen, na który składa się historia miejsca, fundatora, artysty, ale także zaplecze prawne, materiałowe i technologiczne oraz sytuacja polityczna, gospodarcza i społeczna. Rzeźba nie jest wyłącznie własną materialnością, ale i sposobem, w jaki o tę materialność i zawarte w niej